Eίδα προχθές το «Ταξίδι στη άγρια φύση» στον κινηματογράφο. Συγκλονιστική ταινία.
Πρώτα από όλα, φοβερή σκηνοθεσία. Δείχνει κάποιες λεπτομέρειες χωρίς τόσο μεγάλη ουσία, αλλά στο μεγαλύτερο μέρος της καταφέρνει να μεταφέρει πολλά συναισθήματα και βοηθά να κατανοήσεις την ψυχολογία του πρωταγωνιστή.
Και δεν είναι εύκολο να εξηγήσεις τους λόγους για τους οποίους ένας νέος εγκαταλείπει τα πάντα για μια ζωή μακριά από όλους και όλα. Η διήγηση της αδερφής του Κρις είναι πολύ συγκινητική και είναι εύκολο να καταλάβεις την πικρία του για τους γονείς του.
Αυτό που είναι δύσκολο να καταλάβεις είναι η υπερβολή με την οποία αντέδρασε. Ειδικά όταν έχεις ο ίδιος τάσεις φυγής… Υπάρχουν στιγμές που όλοι ίσως κάνουν τέτοιες σκέψεις. Σίγουρα οι άνθρωποι κάνουν κακό. Αλλά και καλό. Και πώς να τους μην τους συγχωρέσεις τα κακά, όταν καταλαβαίνεις ότι αρκετές φορές τα κάνουν άθελά τους; Αυτό είναι κάτι που καταλαβαίνει ο Κρις την τελευταία στιγμή. Αλλά σίγουρα είναι πολύ κατανοητό από αυτούς που καταφέρνουν να συμβιώσουν με άλλους ανθρώπους – ή που τουλάχιστον προσπαθούν.
Σκέφτομαι όμως επίσης ότι όσο πιο πολύ απομακρύνεσαι από τους ανθρώπους γεωγραφικά, τόσο πιο πολύ τους αναζητάς. Και όσο λιγότερο θέλεις να τους έχεις ανάγκη, όσο λιγότερες σχέσεις καλλιεργείς, τόσο πιο μεγάλη θα είναι η ανάγκη για αυτή την σχέση και τόσο πιο μεγάλη η εξάρτηση. Ο Κρις, αν και έλεγε ότι μισούσε τους ανθρώπους, δεν δυσκολευόταν να τους μιλήσει, να τους πλησιάσει, να τους ζητήσει να του δώσουν δουλειά. Ακόμα και αν τον έφερναν σε έξαψη, ήξερε να ηρεμεί. Το πρόβλημά του ήταν ξακάθαρα με τους γονείς του.
Έπειτα… το μίσος του για τα χρήματα. Το ζήτημα δεν είναι αν μπορείς να τα κάψεις ή όχι. Το ζήτημα είναι να ξέρεις πόσα σου χρειάζονται – να ξέρεις τι σου χρειάζεται. Τότε μπορεί να κάποιος να έχει μια ισορροπημένη σχέση με το χρήμα και τον πλούτο – τα οποία μην ξεχνάμε ότι αρχικά αντιπροσωπεύουν αμοιβή και κέρδος. Κέρδος για την δουλειά μας. Αυτός που σκέφτεται ισορροπημένα δεν χρειάζεται να καταφεύγει σε ακραίες εκφράσεις τύπου «το χρήμα φέρνει δυστυχία» και «το χρήμα μας απομακρύνει από την πραγματική ομορφιά της ζωής».
Και η τελευταία παρατήρησή μου: μου έκανε μεγάλη εντύπωση ο ενθουσιασμός του Κρις για το ψάθινο καπέλο που βρίσκει σε κάποιο σημείο. Δεν αντιπροσωπεύει και αυτό ένα υλικό αγαθό, φτιαγμένο από τον άνθρωπο και το οποίο μάλιστα δεν είναι άμεση ανάγκη του εκείνη την στιγμή (από όσο μας δίνεται να καταλάβουμε); Και εννοείται πως και το εγκαταλελειμμένο λεωφορείο στο οποίο ζει για καιρό είναι και αυτό ένα στοιχείο του πολιτισμού ο οποίος τον «δηλητηριάζει».
Νομίζω ότι σαν ταινία καταφέρνει να μας δείξει κάποιες από τις αντιφάσεις της σύγχρονης ζωής και να μιλήσει για τις ανάγκες του ανθρώπου με ευαισθησία.