Σκέψεις για το Accelerando

Διαβάζω αυτόν τον καιρό το Accelerando του Charles Stross. Το ξεκίνησα γιατί ήταν κάτι σαν υπόβαθρο στο Glasshouse που λάτρεψα. Αλλά είναι μια περίεργη εμπειρία. Γραμμένο λίγο πριν το 2005 αναφέρεται στο μέλλον της ανθρωπότητας από το 2005 και μετά περίπου θα έλεγα (η ιστορία ξεκινάει μετά το 2007 πάντως, από τα στοιχεία που δίνει ο συγγραφέας).

Για να αναφερθώ στo πρώτο χαρακτηριστικά του βιβλίου, αυτό νομίζω είναι η ιδιαίτερη γραφή όπου εγώ τουλάχιστον κάνω προσπάθεια να μαντέψω τι μπορεί να εννοεί ο συγγραφέας για να το εκφράσω με πιο απλά λόγια. Δεν ξέρω αν απευθύνεται στον μέσο αναγνώστη ή άτομα ψαγμένα πολύ στην επιστήμη και την πολιτική για να καταλάβεις τι εννοεί ο συγγραφέας και τις λεπτές ειρωνείες ή επιτηδεύσεις της έκφρασής του.

Επίσης, το δεύτερο χαρακτηριστικό είναι το θέμα πολιτική. Ο συγγραφέας είναι ένας αυτοαποκαλούμενος σοσιαλδημοκράτης (ή σοσιαλιστής, πιθανώς απευθυνόμενος ειρωνικά στο Αμερικανικό κοινό). Και αυτό είναι μόνο μια ταμπέλα. Από το βιβλίο του και 2 πράγματα που έχω διαβάσει στο μπλογκ του μου μοιάζει ένας ιδιότυπος υποστηρικτής της ελεύθερης αγοράς, χωρίς καπιταλισμό όμως, δηλαδή τις αλληλεξαρτήσεις κράτους και επιχειρήσεων εις βάρος της (πιθανολογώντας για το πια ερμηνεία δίνει ο συγγραφέας στον καπιταλισμό). Θα έλεγα πώς έχει μια βάση φιλελευθερισμού στις απόψεις του, έτσι όπως το αντιλαμβάνομαι εγώ, αλλά ανεξάρτητα του πως εξελίχθηκε η επιχειρηματική κουλτούρα, ο κλασσικός ορισμός του καπιταλισμού είναι η ιδιωτική δραστηριότητα και παραγωγή, από την πιο απλή μορφή της, ως τις πολυεθνικές εταιρίες. Το να απορρίπτεις την επιχειρηματική κουλτούρα δεν σημαίνει ότι απορρίπτεις τον καπιταλισμό. Σε κάποιο σημείο, ο ήρωας, ο οποίος παρεμπιπτόντως αρνείται να συμμετάσχει με την δουλειά του στην φορολογία που επιβάλλεται, αναφέρει σε κάποιο σημείο πώς θα ήθελε να λύσει το πρόβλημα του κεντρικού σχεδιασμού στον κομμουνισμό. (Δηλαδή; Όλη η ιστορία του κομμουνισμού δεν είναι να ελέγχει το κράτος τα μέσα παραγωγής;)

Ο συγγραφέας φτάνει μέχρι του σημείου να αναφέρει την ύπαρξη μιας θεωρίας ‘Μαρξισμού-Αντικειμενισμού’ και υποστηρικτές του Αντικειμενισμού που εισβάλουν στο σπίτι του πρωταγωνιστή ψάχνοντας τον ίδιο, χωρίς να το ξέρουν, επειδή έπαιρνε μέρος στην διαδυκτιακή πειρατεία.

Ώπα – ώπα! Μιλάμε για τον αντικειμενισμό της Άυν Ραντ, έτσι δεν είναι; Δεν νομίζω να υπάρχει άλλος. Τρίζουν τα κόκκαλα του Μαρξ και της Αυν Ραντ μαζί. Πρώτα – πρώτα. Αποφασίστε. Συλλογικότητα ή ιδιωτικότητα; (Προσέξτε, δεν είναι απλό να πεις ότι είναι ωραίο να κάνουν οι άνθρωποι πράγματα μαζί. Συλλογικότητα σημαίνει ότι ενδεχομένως θα έπρεπε να συμπράξεις π.χ. με τους χρυσαυγίτες. Αυτή η προοπτική δεν είναι και τόσο ελκυστική, έτσι δεν είναι; Αν είναι, φύγε από εδώ τώρα.) Δεύτερον, πιστεύω ότι σύμφωνα με τον αντικειμενισμό, το μόνο που θα μπορούσε να πει κάποιος είναι πως ένα παράνομο κατέβασμα δεν ισούται με μια χαμένη πώληση με μαθηματική ακρίβεια. Επίσης η Άυν Ραντ θεωρούσε ότι το σημαντικότερο ήταν μια κουλτούρα συναινετικών συναλλαγών μεταξύ των ανθρώπων. Αν οι άνθρωποι δεν είναι ικανοποιημένοι από την μουσική βιομηχανία και δεν θέλουν πλέον τα προϊόντα της, είναι απόλυτα θεμιτό να τα αρνηθούν. Και είμαι σίγουρη πως και η Άυν Ραντ θα αναγνώριζε την αξία του διαδυκτίου αν ζούσε σήμερα. Δεν ήταν της άποψης ‘τα πάντα για να επιβιώσουν οι βιομηχανίες’. Ήταν υπέρ του αν κάτι είναι δυσλειτουργικό πρέπει να αντικαθίσταται. Τουλάχιστον έτσι έχω καταλάβει εγώ. Και δυστυχώς έχω την υποψία ότι ο καθένας αντιλαμβάνεται την Άυν Ραντ με διαφορετικό τρόπο.

Με όλες αυτές τις σκέψεις, αναρωτιέμαι αν πρέπει να συνεχίσω το βιβλίο. Προφανώς και ο συγγραφέας έχει τις δικές του απόψεις, αλλά αναρωτιέμαι πόσα WTF θα αντέξω. Πολλά τα πετάει έτσι στο ντούκου και είναι εκνευριστικό να πρέπει να θεωρήσω δεδομένες τις πολύπλοκες εως μπερδεμένες απόψεις του συγγραφέα για να μπορέσω να παρακολουθήσω την υπόθεση του βιβλίου, ακόμα και αν συμφωνώ με ένα μεγάλο ποσοστό τους.

Summer fiction

Καλό φθινόπωρο! Αναμένοντας να πάρω απόφαση για το αν θα ξεκινήσω τελικά μαθήματα Ιαπωνικών, voilà δύο από τα 3 βιβλία που διάβασα μέσα στον Αύγουστο. Αναφέρω με περηφάνια ότι έχω αναπτύξει ένστικτο επιλογής βιβλίων γιατί τα 2 αυτά, με το που τα εντόπισα ήξερα ότι ήταν αυτά που ήθελα να διαβάσω, ώστε παρόλο που δεν είχα αρκετά χρήματα πάνω μου να τα πάρω, έτρεξα την άλλη μέρα και τα πήρα. Και δεν με διέψευσαν. Μπορώ να πω ότι με ενθουσίασαν περισσότερο από όσο θα περίμενα. Δηλώνω ότι λόγω υπόθεσης, χαρακτήρων και εικόνων τα θέλω σε ταινίες onegai. Κανείς εκεί στην άγρια δύση, το Hollywood, ακούει;

1. The Long Earth – Terry Pratchett & Stephen Baxter

Τι θα συνέβαινε σε έναν κόσμο με αφθονία, που ο κόσμος μπορεί να ξεφύγει από την καθημερινότητά του, ακόμα και από τον πολιτισμό ή την κυβέρνηση με τρόπο που ταυτόχρονα παρουσιάζει άπειρο επιστημονικό ενδιαφέρον; Τι θα έκαναν οι άνθρωποι αν με κάποιον μαγικό τρόπο μπορούσαν να ταξιδέψουν από διάσταση σε διάσταση, μια μικρή αλλαγή τη φορά, όπου σε μια και μοναδική πραγματικότητα εξελίχθηκε το ανθρώπινο είδος; Αυτός είναι ο κόσμος που ξεδιπλώνουν οι συγγραφείς αυτού του βιβλίου, λίγο επιστημονική φαντασία, λίγο steampunk και πολλή φαντασία.  Μου πήρε κάποια κεφάλαια να μπω στο κλίμα, αλλά μόλις συνήθισα την γραφή, αυτό ήταν. Έξυπνο βιβλίο (αυτό το λέω για όσους δεν γνωρίζουν τον Πράτσετ) και με πολύ δυνατές εικόνες. Το μόνο μείον είναι ο χρόνος που πρέπει να περιμένω μέχρι να κυκλοφορήσει το επόμενο βιβλίο της σειράς.

2. Glasshouse – Charles Stross

Το βιβλίο αυτό είναι από τα πιο περίεργα που έχω διαβάσει, με την έννοια ότι ο συγγραφέας όχι μόνο έχει φανταστεί έναν κόσμο 6 αιώνες στο μέλλον, αλλά σε εικόνες και συναισθήματα έχει ξεπεράσει την επιστημονική φαντασία που έχω δει ή διαβάσει μέχρι στιγμής. Αγνοώ τεχνικές λεπτομέρειες που δεν μπορώ να καταλάβω καλά, και παρόλα αυτά παραμένει ένας κόσμος περίπλοκος, με μεγάλη ιστορία που ο συγγραφέας δεν μπορεί να αναλύσει πλήρως σε ένα βιβλίο (αλλά υπάρχει κάτι σαν prequel). Η ιδέα της αποθήκευσης της ανθρώπινης νόησης σε ψηφιακή μορφή και μάλιστα ξεχωριστά από το σώμα δεν είναι καινούρια. Η εφαρμογή όμως εδώ της καταπληκτικής ανάλυσης της ανθρώπινης νόησης  είναι πολύ πιο συναρπαστικό. Οι άνθρωποι μπορούν να αποκτήσουν το σώμα που θέλουν: πιο νέο, πιο δυνατό, με τα χαρακτηριστικά και το φύλο που επιθυμούν. Ακόμα και μηχανικό αν επιλέξουν. Και καμία επιλογή δεν είναι μη αναστρέψιμη. Το μόνο πρόβλημα είναι να μπορεί να ελέγχει η κυβέρνηση ποιος είναι ποιος! Κάπως έτσι, με μια νέα ταυτότητα ο ήρωας της ιστορίας καλείται να συμμετάσχει σε ένα ιστορικό πείραμα αναβίωσης του Σκοταδισμού, της εποχής τέλος 20^ου – αρχές 21^ου αιώνα δηλαδή :). Είναι τόσο μα τόσο συναρπαστικό το πόσο μα πόσο βλακώδεις φαίνονται στους ανθρώπους του μέλλοντος οι κανόνες της σημερινής μας κοινωνίας. Η εξέλιξη της ιστορίας είναι εξίσου συναρπαστική και υποθέτω πως χάρηκα που ολοκληρώθηκε σε ένα βιβλίο! Α, και δεν με ενόχλησε καθόλου μα καθόλου που πλέον δεν υπάρχει ο πλανήτης Γη. Old Urth, where art thou? Α και σε διάφορα σημεία, ως bonus,  ο συγγραφέας έχει πιτσιλίσει το βιβλίο με ιαπωνικές λέξεις και ιαπωνική αισθητική. Τι παραπάνω θα μπορούσα να ζητήσω;