Το τραγούδι του Αχιλλέα

Τελείωσα σήμερα ένα υπέροχο βιβλίο «The Song of Achilles» της Madeline Miller, το οποίο διηγείται την ιστορία του Αχιλλέα και του Πάτροκλου, από την οπτική γωνία του Πατρόκλου. Μια ιστορία αγάπης και πολέμου, δόξας και υπερηφάνειας, δοσμένη σε μια πολύ φρέσκια απόδοση.

Και μετά από αυτή την όμορφη ιστορία, επιστρέφω στην εξής πραγματικότητα:

ο Τραμπ να μιλάει κατά των ΜΜΕ, να μιλάει για τις συντηρητικές αξίες και τοίχους. Να αυνανίζεται με τα δικά του λόγια λέγοντας «so true! so true!».

Και αν ο Τραμπ νομίζει ότι μπορεί να είναι ένας Αγαμέμνονας, να θυμάται ότι κανένας δεν θυμάται τον Αγαμέμνονα με αγάπη, και τελικά καμιά κατάκτηση δεν μετράει αν τα έχεις θυσιάσει όλα στο όνομα της δόξας και της υπερηφάνειας.

Και κάθε τόπος είναι η πατρίδα κάποιου, η θρησκεία δεν μπορεί να είναι ένα δόγμα και η οικογένεια είναι η αγάπη και ο σεβασμός, όχι ένα στερεότυπο.

credit εικόνας: http://awanqi.deviantart.com/

Χειμερινή σαιζόν 2016

Αυτή τη σαιζόν, πέρα από τις σειρές που συνεχίζω να βλέπω, ξεκίνησα 3 καινούριες.

 

The Magicians

Η πρώτη είχε κάνει preview του 1^ου επεισοδίου ήδη από το 2015, το The Magicians. Φυσικά έπρεπε να δω μια σειρά «ενήλικου Harry Potter». Δεν τρελάθηκα. Μου φάνηκε περισσότερο σαν ένας αδέξιος, μετα-έφηβος Harry Potter. Ο πρωταγωνιστής δεν μου έκανε καθόλου κλικ και δεν με συγκλόνισε και κανένας άλλος χαρακτήρας. Δεν ξέρουμε σχεδόν τίποτα για την ζωή τους πριν από την μεταφορά τους στη μαγική σχολή. Δεν είναι ένα μαγικό ταξίδι, αλλά μια μαγική εμφάνιση από το πουθενά. Το γεγονός ότι δεν ξέρουμε τίποτα για τους πρωταγωνιστές πιο πριν, δεν βοηθά να νιώσω την ανάγκη τους να πάνε ή να παραμείνουν σε αυτή τη σχολή. Θα το βλέπω υποθέτω τις ώρες ανίας και ίσως αλλάξω γνώμη στην πορεία.

Lucifer

Βασισμένο πολύ χαλαρά σε ένα κόμικ που μου άρεσε πάρα πολύ στο παρελθόν – και τώρα πρέπει να ξαναδιαβάσω. Δεν ξέρω πόσα πολλά παραφυσικά στοιχεία θα εισάγουν στην σειρά στο μέλλον, αλλά μέχρι στιγμής είναι μια κυρίως αστυνομική σειρά. (Ναι εντάξει, μου αρέσουν πολύ τα αστυνομικά, δεν παραπονιέμαι). Επίσης λατρεύω όταν κάποιος χρησιμοποιεί θρησκευτικά θέματα για να δείξει τον παραλογισμό της θρησκείας. O Luci είναι ένας καταπληκτικός χαρακτήρας, πιο χαρωπός από ότι στα κόμικς, αλλά με περισσότερους προβληματισμούς παρόλα αυτά. Έχουν φυσικά διατηρήσει την αντισυμβατική ιδιοσυγκρασία του.

DC’s Legends of Tomorrow

Εκεί όπου οι σουπερ ήρωες συναντάν τον Doctor Who. Απλά. Περιπέτεια, δράση… must για όσους αρέσουν οι σουπερ ήρωες. Χαίρομαι πολύ που ξαναβλέπω τον Άρθρουρ Ντάρβιλ ως Ριπ Χάντερ και φυσικά την Σάρα Λανς! Μέχρι στιγμής τα ταξίδια στο χρόνο δεν είναι μεγάλο μπέρδεμα.

Εντυπώσεις από το Arrow.

Και πριν δω το φινάλε της 2^ης σαιζόν του Arrow, ας αναλύσω το πόσο καλή είναι αυτή η σειρά.

Την πήρα χαμπάρι μέσω του Flash (ο γνωστός υπερήρωας της DC), όπου κάνει guest starring o Green Arrow, ένας άλλος υπερήρωας που δεν γνώριζα. (Στην πραγματικότητα είναι η νέα σειρά του Flash που κάνει πρεμιέρα μέσω της σειράς Arrow). Εν πάση περιπτώσει, μου αρέσουν γενικά οι υπερήρωες, και στην προκειμένη περίπτωση μου κίνησε το ενδιαφέρον αυτό:

Δηλαδή ο σκοτεινός μυστηριώδης τοξότης.

Ο οποίος ευτυχώς στην τηλεόραση, στυλιστικά, δεν έχει σχέση με αυτό:

Ευτυχώς όμως και στα κόμικς βελτιώνεται:

Τέλος πάντων, επιστροφή στην σειρά.

Έχουμε τον ήρωα που μεταμορφώνεται μετά από ένα βασανισμένο τραγικό παρελθόν, και χωρίς υπερδυνάμεις, καταφέρνει να γίνει ένας ασταμάτητος, ατρόμητος κτλ υπερασπιστής της πόλης του. Και ΟΧΙ δεν είναι ο Ρομπέν των Δασών! Μπορεί να τα βάζει με 1 percenters αλλά ως γνήσιο πλουσιόπαιδο, τέκνο της καπιταλιστικής κοινωνίας, δεν έχει αριστερή ιδεολογία.

Και ας δούμε και τους υπόλοιπους χαρακτήρες της σειράς.

Έχουμε τις καταπληκτικές πολεμίστριες με τα δικά τους βάσανα. Όχι δεν υπάρχει θέμα στην σειρά με τις γυναίκες να πολεμάνε είτε μαζί με τους άντρες είτε ακόμα και ενάντια.

Και το κάνουν χωρίς να είναι ντυμένες έτσι:

 

Θα μου πείτε τι είναι ρεαλιστικό στα κόμικς, για να μην μπορεί να περάσει ένα μαγιό ως πολεμική στολή; Καλά το δικτυωτό καλσόν δεν υπάρχει, σκίστηκε. Ξεχάστε το.

Στην σειρά υπάρχει και  η ντροπαλή, αδέξια και φεμινίστρια IT girl.  Και γενικά έπεσε αρκετό flailing με τις κοπελιές. H ομάδα συμπληρώνεται με τον έμπιστο συνεργάτη του Arrow και είναι έτοιμοι να αντιμετωπίσουν τα πάντα.

Επίσης οι διάλογοι έχουν έξυπνες ατάκες και λεπτό χιούμορ, η δράση είναι σε σωστή ισορροπία με σκηνές που εξελίσσουν την υπόθεση και γενικά παρακολουθείται με πολύ ενδιαφέρον από όσους αρέσει το είδος. Δεν είμαι μόνο σίγουρη τι να σκεφτώ για τα συχνά flashback που συμπληρώνουν και επεξηγούν την υπόθεση, αλλά δίνονται τόσο κομματιαστά που είναι λίγο κουραστικά.

 

Προωθώντας την ομοφυλοφιλία

Χαζά σχόλια στο twitter και δεν μπορώ να απαντήσω ούτε με 300 λέξεις.

Τι σημαίνει «προωθώ την ομοφυλοφιλία»;

1. Ότι προσπαθώ να περάσω το μήνυμα ότι οι ομοφυλόφιλοι μπορούν να είναι κουλ;

Ναι, μπορούν. Μπορούν να είναι ότι είναι και ένας στρέιτ. Ναι, αυτή η ιδέα πρέπει να προωθηθεί μέχρι να σταματήσουν οι ομοφυλόφιλοι να προκαλούν μόνο με το γεγονός ότι υπάρχουν.

2. Ότι προσπαθώ να πείσω τους στρέιτ να γίνουν ομοφυλόφιλοι;

Σοβαρά; ΕΣΥ προσωπικά που διαβάζεις αυτό το ποστ, μπορείς, αν κάποιος σε πείσει ότι είναι προτιμότερο να πηγαίνεις με άτομα του ίδιου φύλου, για να γίνεις αποδεκτός στην κοινωνία, να αλλάξεις ξαφνικά προτιμήσεις; Αν νομίζεις ότι οι σεξουαλικές προτιμήσεις είναι κάτι επιφανειακό που μπορεί να αλλάξει σύμφωνα με μια μόδα, τότε μάλλον πρέπει να σκεφτείς καλύτερα για τις δικές σου προτιμήσεις.

Και ένα υστερόγραφο, για όσους είναι οκ με τους ομοφυλόφιλους, αλλά είναι ενάντια στην παιδοθεσία, υιοθεσία και γενικά τα παιδιά με όποιον τρόπο σε μια οικογένεια με γονείς του ίδιου φύλου, γιατί σκέφτονται το περιβάλλον στο οποίο θα μεγαλώσουν τα παιδιά. Ναι, σε μια οικογένεια με ομοφυλόφιλους γονείς τα παιδιά θα μεγαλώσουν σε ένα περιβάλλον όπου θα είναι πιο δύσκολο να ταϊστούν από νωρίς με όλα τα στερεότυπα της κοινωνίας και θα μάθουν να δέχονται το διαφορετικό, θα μάθουν ότι οι άνθρωποι είναι κάτι παραπάνω από το φύλο τους, αν και η κοινωνία δυσκολεύεται να δει πέρα από αυτό. Θα μάθουν σίγουρα το πρότυπο της μαμάς νοικοκυράς στο σπίτι και του κουλ μπαμπά που βλέπουν στις διαφημίσεις. Αλλά τουλάχιστον στο σπίτι τους θα έχουν και ένα διαφορετικό παράδειγμα. Σίγουρα, αν θέλεις παιδιά μεγαλωμένα με το πατριαρχικό πρότυπο της οικογένειας, μην τα δώσεις ΠΟΤΕ σε ομοφυλόφιλους γονείς.

[κριτική] Shitsuren Chocolatier

Το Shitsuren Chocolatier (ο πληγωμένος σοκολατοποιός) είναι η μοναδική ιαπωνική σειρά που παρακολουθώ αυτή τη σαιζόν, και με έχει ενθουσιάσει. Για εμένα ήρθε σε μεγάλη αντίθεση με το αυτό που παρακολούθησα την προηγούμενη σαιζόν, το Tokyo Bandwagon, ένα αρκετά συντηρητικό ντράμα.

Είναι μια γλυκιά, καυτή, και αναζωογονητική σειρά. Το βασικό της θέμα είναι η προσπάθεια ενός νεαρού ζαχαροπλάστη, του Σότα (Matsumoto Jun),  να κερδίσει τον σχολικό του έρωτα, την Σαέκο, μια κοπέλα ελευθερίων ηθών θα μπορούσαμε να πούμε.  Και καλά να έβγαινε απλά με πολλά αγόρια. Αλλά ταυτόχρονα τον κοροϊδεύει, αφήνοντάς τον να πιστεύει ότι έχει ελπίδες.

Όμως ο Σότα δεν είναι ένας κακόμοιρος χαρακτήρας, θύμα της Σαέκο. Αποφασίζει να γίνει ο καλύτερος σοκολατοποιός του Τόκυο, έτσι ώστε η Σαέκο να τρώει τα σοκολατάκια του και να τον σκέφτεται. Είναι αποφασιστικός, δημιουργικός, δραστήριος και έτσι πετυχαίνει να δημιουργήσει ένα πολύ πετυχημένο ζαχαροπλαστείο. Δεν σταματά να σκέφτεται  ποτέ την Σαέκο, αλλά στην ζωή του μπαίνει και η καταπληκτική Έλενα, χάρη στην οποία αποφασίζει να τελειώσει μια για πάντα με τα παιχνίδια της Σαέκο. Η Σαέκο όμως είναι ένας χαρακτήρας που μάλλον είναι για λύπηση, παγιδευμένη σε μια ζωή που όλα περιστρέφονται γύρω από το πώς θα τυλίξει  έναν άντρα. Αδιαφορώντας για τον γάμο της, ο οποίος αποδεικνύεται έτσι και αλλιώς λάθος, προσπαθεί να τυλίξει τον Σότα με κοντή φούστα και κουνήματα, επειδή τον έχει ανάγκη και δεν έχει συνειδητοποιήσει ότι ο Σότα είναι ένας άντρας με τρόπους, που του αρέσουν οι ευθείες προσεγγίσεις. Ο μοναδικός λόγος που πηγαίνει με την Έλενα είναι επειδή δεν του έκανε κόλπα αλλά ζήτησε αμέσως αυτό που θέλει.  Ταιριάζουν πολύ σαν ζευγάρι, και ο Σότα την υπερασπίζεται χωρίς δισταγμό απέναντι σε μια συνάδερφο που την κατηγορεί επειδή μια σοβαρή κοπέλα δεν μπορεί να έχει ‘friend with benefits’.  Hurray για το ‘ας τελειώνουμε με το slut shaming’ και το ‘το friendzone δεν είναι το πρόβλημά σου αν δεν κάνεις σεξ’.  Το αν θα καταφέρει ο Σότα να ξεφορτωθεί την Σαέκο τελικά, είναι ένα ζήτημα. Η αναποφασιστικότητά του στο 8^ο επεισόδιο πάντως ήταν εκνευριστική και αν πληγώσει την Έλενα θα τον φάω.

Κατά τα άλλα είναι μια καλογυρισμένη σειρά, με πολλούς ενδιαφέροντες χαρακτήρες. Η σκηνοθεσία είναι εντελώς καρτουνίστικη, αλλά αυτό είναι αναμενόμενο για ένα σενάριο που προέρχεται από μάνγκα. (Σετόνα Μιζουσίρο).

Και επειδή είχα την έμπνευση, ένα βίντεο.

Προειδοποίηση: κάψιμο.

[Κριτική] After School Nightmare

Tης Σετόνα Μιζουσίρο. Μάνγκα, 10 τόμοι. 2004 – 2007.

Tο After School Nightmare είναι μια πολύ συναρπαστική ιστορία, αλληγορική, σκοτεινή και περίεργη. Ο πρωταγωνιστής, ένα αγόρι το οποίο όμως από την μέση και κάτω είναι κορίτσι, καλείται να συμμετάσχει από την νοσοκόμα του σχολείου του σε ένα μάθημα το οποίο είναι υποχρεωτικό για να αποφοιτήσει και το οποίο λαμβάνει χώρα σε έναν κόσμο του ονείρου. Η μορφή του ονείρου εξαρτάται κάθε φορά από τους συμμετέχοντες, οι οποίοι καλούνται να αντιμετωπίσουν ο ένας τον άλλο για να κερδίσουν το κλειδί της πόρτας που θα τους πάει στον κόσμο μετά το σχολείο. Στο όνειρο ο κάθε μαθητής λαμβάνει την πραγματική του μορφή, η οποία εξαρτάται από το τι έχουν ζήσει και πώς το αντιμετωπίζουν. Ο Μασίρο καλείται να δώσει απάντηση στο αν είναι αγόρι ή αν είναι κορίτσι. Η Κουρέχα καλείται να αντιμετωπίσει ένα τραυματικό γεγονός το οποίο την έχει κάνει επιθετική απέναντι στους άντρες. Ο Σο καλείται να αντιμετωπίσει την κτητική αδερφή του. Και ταυτόχρονα βλέπουμε πολλούς άλλους χαρακτήρες και διαφορετικές ιστορίες, ο καθένας με τις δικές του προκλήσεις.

Το πιο δυνατό σημείο της ιστορίας είναι ο γρήγορος ρυθμός και οι προσωπικές ιστορίες που δίνονται με ένταση και ειλικρίνεια. Καταφέρνει  να σε κάνει ναι νοιαστείς στο τέλος για όλους τους χαρακτήρες, ακόμα και τον πιο αντιπαθητικό. Οι σχέσεις των μαθητών είναι αρκετά τεταμένες, και ειδικά ανάμεσα στο πρωταγωνιστικό τρίο, το οποίο λίγο κουράζει, αλλά το γεγονός πως κανένας από αυτούς δεν είναι απλά μια γλάστρα και υπάρχει αποκλειστικά και μόνο ως ερωτικό ενδιαφέρον κάποιου άλλου, εξισορροπεί την κατάσταση. Πέρα από τον Μασίρο, ο οποίος προσπαθεί να αυτοπροσδιοριστεί κυρίως μέσα από το ερωτικό ενδιαφέρον που δείχνει μια στην Κουρέχα και μια στον Σο, αλλά είναι προφανές ότι αυτό δεν είναι προς όφελος ούτε δικό του ούτε σωστό για τους δυο φίλους του.

Τέλος, η ιστορία είναι τόσο περίεργη, από τη μία γεμάτη ψυχολογικά σύμβολα, σαν μια πορεία προς την ενηλικίωση, αλλά ταυτόχρονα τίποτα δεν είναι αυτό που νομίζουμε. Και ακόμα και αν κάποιος υποψιαστεί ότι κάτι δεν πάει καλά με όλο το σκηνικό, τα στοιχεία δεν είναι αρκετά. Βρίσκονται κυρίως σε αυτά που λείπουν από την ιστορία και όχι σε κάτι που υπάρχει. Δεν υπάρχει περίπτωση να μαντέψει κάποιος, και είπαμε, δεν κάνω spoiler!

‘Διαφορετικοί αλλά ίσοι’

Δεν είναι να ανοίξεις καν την τηλεόραση μεσημεριάτικα. Ο σεξισμός πάει σύννεφο. Και απορώ, ποια νοικοκυρά αρέσκεται να ακούει ότι μπορεί ο άντρας της να μην βοηθάει στο σπίτι, αλλά είναι sex machine στο κρεβάτι; Δηλαδή δεν φτάνει που πρέπει να κάνει όλες τις δουλειές του σπιτιού, πέρα από την βαριά δουλειά του να πετάξει τα σκουπίδια, ή την δουλειά που ξεπερνάει τις διανοητικές της ικανότητες, όπως το να αλλάξει μια λάμπα, πρέπει και να είναι εκεί για τις ορέξεις του άντρα της.

Και καλά να έχει ορέξεις, αλλά γιατί να υποθέσουμε ότι είναι πάντα ορεξάτη, και ο άντρας έχει ‘άλλο ρόλο’;  Και γιατί ξεκινάει όλο αυτό από τον άντρα, ο οποίος χάνει  την όρεξή του για σεξ αν κάνει δουλειές, δηλαδή, εν τέλει, αυτός αποφασίζει αν θα γίνει σεξ ή όχι; Μια κουρασμένη γυναίκα απολαμβάνει το ίδιο το σεξ με μια ξεκούραστη;

Και δεν υπάρχει το ‘διαφορετικοί αλλά ίσοι’ στα δύο φύλα, ειδικά όταν πρόκειται για τους ρόλους. Γιατί όταν ένας άντρας παραπονιέται για τις γυναίκες ανεξαιρέτως το κάνει από μια θέση ανωτερότητας και με ύφος ‘κάτι πήγε στραβά, ε;’ ενώ τα παράπονα μιας γυναίκας είναι γεμάτα αγανάκτηση. Ένας άντρας μπορεί να αγανακτήσει αν δεν του κάτσει η «τσούλα», αλλά μια γυναίκα αφημένη στο σπίτι να κάνει τα πάντα μόνη της, πιθανώς μετά από δύσκολη μέρα στην δουλειά, δεν θα αγανακτήσει επειδή ο κύριος δεν είναι το βράδυ η μηχανή του σεξ που περιμένει. Είναι πολύ δύσκολο για έναν άντρα πχ αποδεκτεί ότι ναι, η γυναίκα του έχει 5 μαλλακτικά γιατί έχει μακριά μαλλιά, και τα φροντίζει για να είναι όμορφα και πιθανότατα τα βάφει επίσης. Και τι να πει η γυναίκα για τα πράγματα του άντρα που πρέπει να τακτοποιήσει η ίδια, συν των παιδιών; Που είναι το ‘διαφορετικοί αλλά ίσοι’ σε αυτή την κατάσταση;

Που είναι το ‘διαφορετικοί αλλά ίσοι’ όταν οι άντρες κοροϊδεύουν έναν άντρα που αποτριχώνεται, επειδή ένας άντρας έχει φυσικές τρίχες, αλλά ξεχνάνε πολύ βολικά ότι και μια γυναίκα έχει τρίχες, επίσης φυσικότατες; Που είναι το  ‘διαφορετικοί αλλά ίσοι’ όταν ένας άντρας κάνει ότι θέλει, ενώ μια γυναίκα πρέπει να δικαιολογηθεί για την απόφασή της να κάνει καριέρα; Και μπορεί κάποιες γυναίκες να αρέσκονται να κάτσουν στο σπίτι ή να δουλεύουν λίγες ώρες, αλλά δεν είναι αυτές που θα χρειαστεί να δώσουν εξηγήσεις για το πόσο καλές μάνες είναι. Ένας πατέρας μπορεί να λέγεται καλός πατέρας αρκεί να φέρνει χρήματα και να λέει μια καλή κουβέντα στα παιδιά του. Μια μητέρα όμως όχι. Ένας πατέρας θα πρέπει να δικαιολογηθεί για τον λόγο που φροντίζει τα παιδιά του, για το οποίο κάποιοι άντρες μπορεί να καταλαβαίνουν πόσο κατά τους είναι, αλλά οι περισσότεροι θα το προσπεράσουν, γιατί γενικά ίσως να είναι από τα λίγα θέματα που βρίσκουν εμπόδια στην κοινωνία.

[Κριτική] 47 Ronin

Επιτέλους, είδα το 47 ρόνιν. Για μένα η πιο πολυαναμενόμενη ταινία της χρονιάς, μιας και την περίμενα από το 2010.

Ήταν καλή σε γενικές γραμμές. Τέλειες εικόνες, αν και δεν έχει γυριστεί στην Ιαπωνία. Οι διάλογοι ήταν πολύ φτωχοί, αλλά το σενάριο ενδιαφέρον για τον μοναδικό λόγο του ότι βασίζεται σε πραγματικό γεγονός που έγινε κλασσικός Ιαπωνικός θρύλος. Οι προσθήκες φανταστικού ήταν ενδιαφέρουσες και η Ρίνκο Κικούτσι ήταν ανατριχιαστικά καλή. Η πριγκίπισσα σε κίνδυνο ήταν τόσο αγγούρι που θα μπορούσες να το πεις και καλό. (Αν την θέλεις αγγούρι δηλαδή, πες μας να το ξέρουμε. Και μην βασανίζεις το μυαλό σου.) Α, και στο δυτικό κοινό, επειδή η έννοια της τιμής των Σαμουράι είναι λίγο περίεργη, έπρεπε να εμπλέξουν μια γυναίκα στην υπόθεση. Κατά την γνώμη μου θα έπρεπε να δώσουν μεγαλύτερη βαρύτητα στην τραγικότητα της ιστορίας της γυναίκας του Οϊσί.

Και θα μπορούσαν να βελτιώσουν τους διαλόγους, ίσως, αν είχαν καλύτερο σενάριο… Από ότι διάβασα πρόχειρα οι σαμουράι δούλευαν πολύ καιρό το σχέδιο εκδίκησης και με περισσότερη λεπτομέρεια από ότι φάνηκε στην ταινία. Αν και δεν ξέρω τι θα μπορούσαμε να περιμένουμε από μια 2ωρη ταινία. Είναι και η πρώτη δουλειά του σκηνοθέτη… Τώρα που την είδα μπορώ να διαβάσω και το βιβλίο (ίσως του Μιτφορντ) χωρίς να φοβάμαι ότι θα απογοητευθώ!

Επίσης χάρηκα πολύ που ο Κήανου δεν είναι ο πρωταγωνιστής. Φυσικά και πλασάρεται ως το πρώτο όνομα γιατί μιλάμε για Χόλλυγουντ, αλλά ο πραγματικός πρωταγωνιστής είναι ο Χιρογιούκι Σανάντα. Και πρέπει εδώ να βάλω πολλά συν για την επιλογή Ιαπωνικού καστ.

Δεν νομίζω να απογοητεύθηκαν και οι φαν του Κήανου πάντως, αλλά δεν μπορώ να πω ότι απογοητεύθηκα και εγώ ως φαν του Τζιν (Τσικάρα). Μπορεί να λέει όλες και όλες 5 ατάκες και οι μισές του λέξεις να είναι ‘πατέρα’ αλλά τουλάχιστον είναι εκεί και παίρνει μέρος εμφανώς στα τεκτενόμενα. (Να μην σχολιάσω ότι όταν εμφανίστηκε ήθελα να ουρλιάξω στην οθόνη… δεν ούρλιαζα στην συναυλία, ήθελα να ουρλιάξω στον κινηματογράφο, δεν πάω καλά, το ξέρω).

Αυτοί που απογοητεύθηκαν πλήρως ήταν οι φαν του Ρικ Τζένεστ (το παιδί-ζόμπι). Είχε δικιά του αφίσα, αλλά εμφανίστηκε για 10 δευτερόλεπτα και είπε μια ατάκα. Ας όψεται το κινηματογραφικό του ντεμπούτο.

Και τέλος,  από ότι είδα πολλοί αναρωτήθηκαν ποιος είναι ο σαμουράι με την πανοπλία για τον οποίο δεν μαθαίνουμε τίποτα. Αυτός σε κάποιο σημείο ανατινάχθηκε και μου φάνηκε κούφιος μέσα. Oh well.

Και δεν γράφω τίποτα άλλο για να μην κάνω άλλα spoilers.

Graves of Forty-seven Ronin at Sengaku-ji, Takanawa, Minato, Tokyo, Japan.

http://en.wikipedia.org/wiki/File:Sengakuji_Ronin_Graves.jpg

Περισσότερη επιστημονική φαντασία!

Τελείωσα μια σειρά που παίχτηκε το καλοκαίρι στην Ιαπωνία, το Starman.

Είναι μια καλή σειρά, με εξωγήινους, ρομαντισμό, μυστήριο, ενδιαφέροντες χαρακτήρες. Θα μπορούσε να είναι επιστημονικής φαντασίας, αλλά δεν είναι. Και σε όποιο σημείο θα μπορούσε να έχει κάτι περισσότερο επιστημονικό ο συγγραφέας το περνάει στο αστείο. Γιατί είναι πάνω από όλα μια ρομαντική σειρά. Και τα ρομάντζα είναι για τις γυναίκες ενώ η επιστημονική φαντασία είναι για τους άντρες. Θα μπορούσα να υποθέσω ότι το πώς παρουσιάζουν την ιστορία είναι και θέμα προϋπολογισμού, αν δεν ήταν μια συγκεκριμένη σκηνή που ο συγγραφέας αρνείται να μιλήσει για οτιδήποτε πιο επιστημονικό βάζοντας τις γυναίκες της παρέας να κοιμούνται και μόνο τα 3 αγοράκια παρακολουθούν. Ναι, ένα αγοράκι 4 χρονών καταλαβαίνει πχ και παρακολουθεί πιο εύκολα φυσική από μια μεγάλη γυναίκα. Θα μπορούσε να είναι και τεμπελιά του συγγραφέα. Ακόμα χειρότερα, να χρησιμοποιείς σεξιστική λογική για να καλύψεις την τεμπελιά σου. Βασικά, όσα πράγματα θα μπορούσε να πει ένα νοήμον όν για τον εαυτό του παραμερίζονται ως επιστήμη και επιστημονική φαντασία, σαν βαρετό μάθημα.

Γιατί τελικά αυτό που μένει στην ιστορία είναι τρεις γυναίκες που καλούνται να αποδεχτούν έναν εξωγήινο, ο οποίος προσπαθεί πιθανώς να τους εξηγήσει το πώς ήρθε στην Γη και ΔΕΝ ΤΙΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ ΤΟ ΠΩΣ επειδή και καλά είναι ιδιαίτερα επιστημονικό. Τους αρκεί το ότι είναι γκομενάκι, χωρίς να τις νοιάζει το περιβάλλον στο οποίο εξελίχθηκε το είδος του, το περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσε ο ίδιος και σε τι βαθμό ανάπτυξης είναι ο πλανήτης του, επειδή είναι γυναίκες. Το να είσαι εξωγήινος για τις γυναίκες σημαίνει μόνο ότι έχεις υπερδυνάμεις και συμπεριφέρεσαι περίεργα και επικοινωνείς με περίεργους ήχους; (Ή ακόμα χειρότερα, τηλεπάθεια;)

Μ’αρέσει που η μια από τις τρεις γυναίκες σε κάποια φάση ρωτάει (κεκαλυμμένα) αν στην κοινωνία από την οποία προέρχονται οι εξωγήινοι υπάρχουν γκέι, για να μην πάρει απάντηση. Κοπελιά, όταν ο Χόσιο εξηγούσε διάφορα πράγματα εσύ κοιμόσουν. Μην προσποιείσαι τώρα ότι σε νοιάζει.

Υποθέτουμε ότι τα 3 αγοράκια όλα αυτά που είπε ο εξωγήινος τα άκουσαν και τα κατάλαβαν, αλλά δεν έχουν καμία σημασία, γιατί το κοινό του ντράμα είναι γυναίκες..

Η πεποίθηση του συγγραφέα ότι η επιστημονική φαντασία δεν ενδιαφέρει τις γυναίκες αποξενώνει τις γυναίκες που ενδιαφέρονται για την επιστημονική φαντασία, οι οποίες ακόμα και αν είναι λιγότερες από αυτές που δεν ενδιαφέρονται, δεν νομίζω ότι είναι αμελητέες, και αφήνει το ντράμα μισό.. Στην ιστορία του Starman, μπορώ να φανταστώ ένα διαστημόπλοιο να πέφτει στην Γη σαν μετεωρίτης και μια άυλη εξωγήινη μορφή ζωής. Ή ακόμα και σαν πλάσμα-ξενιστή. Και γιατί μπορώ να τα φανταστώ; Γιατί έχω δει Σούπερμαν, Σταρ Τρεκ και πολλή επιστημονική φαντασία. Μπορώ να φανταστώ πράγματα πέρα από αυτά που μου δίνει ο συγγραφέας στην ιστορία, επειδή γνωρίζω το είδος, ακόμα και αν ο συγγραφέας υποστηρίζει το αντίθετο. Α, και το κινητό που πιάνει σήματα εξωγήινης προέλευσης είναι στοιχείο επιστημονικής φαντασίας. Το περίεργο μηχάνημα επικοινωνίας με το διάστημα θα μπορούσε να είναι επιστημονική φαντασία, αλλά ξεπερασμένη. Καλό το γκομενάκι, φίλε μου, αλλά τίποτα δεν είναι καλύτερο από μια καλή επιστημονική φαντασία. Οκ. Εξωγήινοι ναυαγούν στην Γη. Καλή αρχή για ιστορία. Πέρα από το ρομάντζο, όλα τα άλλα πρέπει να τα φανταστώ μόνη μου. Στο σημείο που η ιστορία άρχισε να έχει περισσότερες απαιτήσεις, ο συγγραφέας άρχισε να γράφει επαναλαμβανόμενες καταστάσεις και το έχασε. Κρίμα γιατί μέχρι την αρχή του επεισοδίου 7 τα πήγαινε πολύ καλά. Στα 3 τελευταία επεισόδια χάλασε.

Πατριαρχία, ή σχεδόν

Τι είναι λάθος με αυτή την εικόνα; (την οποία είδα για 2η φορά, και υπάρχει και σε παραλλαγή). Το γεγονός ότι μια γυναίκα ενδεχομένως να ωθείται στο να φοράει ελάχιστα ρούχα επειδή έμαθε ότι μόνο με ελάχιστα ρούχα μπορεί να γίνει αρεστή και να ενδιαφέρει τους άντρες (εν ολίγοις), αλλά μπορεί εξίσου να έχει και πάρα πολλούς άλλους λόγους να θέλει να δείξει μέρη του σώματός της.

1. Της αρέσει το συγκεκριμένο ρούχο που φοράει

2. Ζεσταίνεται

3. Θέλει να αρέσει στις γυναίκες

4. Αυτό που φόρεσε ήταν το πρώτο που βρήκε μπροστά της

5. Όλα τα άλλα ρούχα της είναι για πλύσιμο

6. Πάει στην παραλία

7. Πάει στο γυμναστήριο

8. Νιώθει πιο άνετα

Και πιθανόν και άλλοι λόγοι.

Η πατριαρχία όμως και η εναπόθεση των ευθυνών στην γυναίκα για κάτι που κάνει ένας άντρας, είναι αναγκαία και ικανή συνθήκη για να καλύψεις την γυναίκα από πάνω ως κάτω, κάτω από οποιεσδήποτε περιστάσεις (και φυσικά αυτό να μην είναι αρκετό για να την κρατήσει ασφαλή).

Είναι προφανές ότι σε μια μη πατριαρχική κοινωνία οι γυναίκες θα μπορούν να φοράνε ότι θέλουν, χωρίς σχόλια από άντρες ή άλλες γυναίκες. Προφανώς ο σκιτσογράφος ήθελε να δείξει ότι δεν πρέπει να κρίνουμε τις άλλες κουλτούρες, αλλά είναι εξίσου προφανές ποια από τις δυο γυναίκες έχει περισσότερες επιλογές στο ντύσιμό της.