You are currently browsing the tag archive for the ‘μάνγκα’ tag.
Tης Σετόνα Μιζουσίρο. Μάνγκα, 10 τόμοι. 2004 – 2007.
Tο After School Nightmare είναι μια πολύ συναρπαστική ιστορία, αλληγορική, σκοτεινή και περίεργη. Ο πρωταγωνιστής, ένα αγόρι το οποίο όμως από την μέση και κάτω είναι κορίτσι, καλείται να συμμετάσχει από την νοσοκόμα του σχολείου του σε ένα μάθημα το οποίο είναι υποχρεωτικό για να αποφοιτήσει και το οποίο λαμβάνει χώρα σε έναν κόσμο του ονείρου. Η μορφή του ονείρου εξαρτάται κάθε φορά από τους συμμετέχοντες, οι οποίοι καλούνται να αντιμετωπίσουν ο ένας τον άλλο για να κερδίσουν το κλειδί της πόρτας που θα τους πάει στον κόσμο μετά το σχολείο. Στο όνειρο ο κάθε μαθητής λαμβάνει την πραγματική του μορφή, η οποία εξαρτάται από το τι έχουν ζήσει και πώς το αντιμετωπίζουν. Ο Μασίρο καλείται να δώσει απάντηση στο αν είναι αγόρι ή αν είναι κορίτσι. Η Κουρέχα καλείται να αντιμετωπίσει ένα τραυματικό γεγονός το οποίο την έχει κάνει επιθετική απέναντι στους άντρες. Ο Σο καλείται να αντιμετωπίσει την κτητική αδερφή του. Και ταυτόχρονα βλέπουμε πολλούς άλλους χαρακτήρες και διαφορετικές ιστορίες, ο καθένας με τις δικές του προκλήσεις.
Το πιο δυνατό σημείο της ιστορίας είναι ο γρήγορος ρυθμός και οι προσωπικές ιστορίες που δίνονται με ένταση και ειλικρίνεια. Καταφέρνει να σε κάνει ναι νοιαστείς στο τέλος για όλους τους χαρακτήρες, ακόμα και τον πιο αντιπαθητικό. Οι σχέσεις των μαθητών είναι αρκετά τεταμένες, και ειδικά ανάμεσα στο πρωταγωνιστικό τρίο, το οποίο λίγο κουράζει, αλλά το γεγονός πως κανένας από αυτούς δεν είναι απλά μια γλάστρα και υπάρχει αποκλειστικά και μόνο ως ερωτικό ενδιαφέρον κάποιου άλλου, εξισορροπεί την κατάσταση. Πέρα από τον Μασίρο, ο οποίος προσπαθεί να αυτοπροσδιοριστεί κυρίως μέσα από το ερωτικό ενδιαφέρον που δείχνει μια στην Κουρέχα και μια στον Σο, αλλά είναι προφανές ότι αυτό δεν είναι προς όφελος ούτε δικό του ούτε σωστό για τους δυο φίλους του.
Τέλος, η ιστορία είναι τόσο περίεργη, από τη μία γεμάτη ψυχολογικά σύμβολα, σαν μια πορεία προς την ενηλικίωση, αλλά ταυτόχρονα τίποτα δεν είναι αυτό που νομίζουμε. Και ακόμα και αν κάποιος υποψιαστεί ότι κάτι δεν πάει καλά με όλο το σκηνικό, τα στοιχεία δεν είναι αρκετά. Βρίσκονται κυρίως σε αυτά που λείπουν από την ιστορία και όχι σε κάτι που υπάρχει. Δεν υπάρχει περίπτωση να μαντέψει κάποιος, και είπαμε, δεν κάνω spoiler!
Εdited 08. 10. 2012
Από πού να ξεκινήσω για αυτό το μάνγκα; Το βρήκα στα προτεινόμενα της εβδομάδας σε έναν ιστότοπο και μόλις είδα το όνομα της μανγκακά και το θέμα το βούτηξα.
- Φουγιούμι Σορύο. Την αγαπάω! Το Mars και το Eternal Sabbath μου άρεσαν πολύ. Εδώ πλέον έφτιαξε ένα πραγματικό αριστούργημα.
- Ιταλία της αναγέννησης. Αρκετά πρωτότυπο για μάνγκα, αν και όχι εντελώς ξένο. Πανεπιστήμιο της Πίζα. Για να δούμε. 1491. Η ιστορία ξεκινάει με έναν φοιτητή, τον Άντζελο. Αλλά ο πραγματικός πρωταγωνιστής είναι ένας άλλος φοιτητής του πανεπιστημίου, ο Τσέζαρε Βοργία. Πριν από αυτό ήξερα το όνομα των Βοργία και της Λουκρητίας. Άντε και την ύπαρξη μιας τηλεοπτικής σειράς την οποία δεν ενδιαφέρθηκα ποτέ να δω.
Καλλιτεχνικά, το μάνγκα είναι σχεδιασμένο όμορφα, με πολλές λεπτομέρειες, τοπία, κτίρια, δρόμους, ρούχα, χτενίσματα… Όλα σε παρασέρνουν. Επίσης η ιστορία είναι σωστά δομημένη, δεν τρέχει ούτε κολλάει και κρατάει αμείωτη την προσοχή. Οι χαρακτήρες έχουν ο καθένας το δικό τους βάθος. (Επίσης κάνουν guest starring o Χριστόφορος Κολόμβος και ο Λεονάρντο ΝταΒίνσι XD).
Ο ίδιος ο Τσέζαρε έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Έχει ένα είδος ηθικής και κοσμοθεωρίας που από την μία θέλεις να τον υποστηρίξεις με όσα μέσα διαθέτεις και από την άλλη δεν ξέρεις μέχρι που μπορεί να φτάσει (αν κρίνω από spoilers από διάφορες πηγές, πολύ μακριά…). Έχει μια επαναστατικότητα που δεν έχει εκδηλωθεί, και μέχρι στιγμής οι στόχοι του δεν φαίνονται κακοί. Έχει πολύ ενδιαφέρον ο τρόπος που βλέπει την εκκλησία, την πίστη, το πώς μπορεί να βοηθήσει τους φτωχούς, τους διαφορετικούς, ο τρόπος που είναι έτοιμος για τα πάντα για την οικογένειά του και τους φίλους του… Προσωπικά εγώ δεν θα μπορούσα ποτέ να δράσω για έναν σκοπό αγιάζοντας τα μέσα και δεν μ’αρέσει η βία ακόμα και με την καλύτερη δικαιολογία. Η μόνη περίπτωση που μπορώ να την αποδεχτώ είναι όταν είναι μέσο αντιπαράθεσης ανάμεσα σε δυο μέρη που έχουν συμφωνήσει να χρησιμοποιήσουν τα ίδια μέσα. Και μιλάμε για μια εποχή που εκπαιδεύονταν στα όπλα για αυτόν ακριβώς το σκοπό. (Υπάρχει τόσος κόσμος που θαυμάζει τον Τσε Γκεβάρα. Να μην θαυμάσω και εγώ τον Τσέ-ζαρε; – pun intented. Σε ένα πολύ πρωταρχικό επίπεδο, και ο θαυμασμός και ο παραλληλισμός.)
Ξεκίνησα να βλέπω την σειρά και περιμένω να δω αν θα έχουν αποδώσει τόσο όμορφα το ιδεολογικό υπόβαθρο των χαρακτήρων. (Κάτι πάνε να κάνουνε) Υπάρχει και ένα μάγνκα με τον τίτλο Κανταρέλλα με πρωταγωνιστές τον Τσέζαρε και τον Μικελόττο (γκομέν, μπορώ να τον λέω Μιγκέλ;) στην οποία έχουν μπλέξει το μεταφυσικό στοιχείο και εκεί ο Ροντρίγκο Βοργία πουλάει την ψυχή του Τσέζαρε στον διάολο για να γίνει Πάπας και μετά τον απορρίπτει. Απλά ΟΧΙ. Ο Τσέζαρε ήταν το καμάρι του Ροντρίγκο! Μην χαλάτε την ιστορία! Δεν το αγγίζω αυτό το μάνγκα. (Εντάξει, και στην σειρά, στο πρώτο επεισόδιο ο Τσέζαρε κάνει παράπονα στον πατέρα του ότι τον χρησιμοποιεί κατά κάποιο τρόπο, αλλά δεν είναι το ίδιο.) Υπάρχει και ένα βιβλίο και μια ταινία με τον τίτλο ο Πρίγκηπας των Αλεπούδων, αλλά αυτό μάλλον θα περιμένει μετά την τηλεοπτική σειρά.
Να συμπληρώσω ότι η μανγκακά έχει κάνει τόσο καλή δουλειά, που έχει συμπεριλάβει και βιβλιογραφία στο τέλος.
Ο 2ος τόμος του Οτομέν ξεκινά δυναμικά με την εμφάνιση του Γιαμάτο Αριάκε, ένα αγόρι μικρότερο από τον Μασαμούνε, που του ζητάει να πάρει από αυτόν μαθήματα ‘αρρενωπότητας’ και τον έχει πάρει από πίσω, προσπαθώντας να αντιγράψει οποιαδήποτε κίνηση. Η μανγκακά νομίζω έπρεπε να βάλει έναν χαρακτήρα που θα βοηθήσει την ιστορία να δείξει την μεγάλη πίεση που δέχονται τα αγόρια (από πολλές πλευρές) να είναι αρρενωπά.
Επίσης, λίγο μετά, ο Μασαμούνε λέει ‘Νόμιζα ότι καταλαβαίνω τα πάντα για τα κορίτσια… Ίσως να μην βλέπω τίποτα πέρα από την εμφάνισή τους;’ Κατά την γνώμη μου είναι χαζό να πει κάποιος ‘καταλαβαίνω τις γυναίκες’ ή ‘δεν καταλαβαίνω τις γυναίκες. Αν κάποιος ‘καταλαβαίνει τις γυναίκες’, ποιές γυναίκες καταλαβαίνει; Υπάρχουν τόσοι πολλοί διαφορετικοί χαρακτήρες γυναικών, που κάτι τέτοιο δεν έχει νόημα. Επίσης, να πει κάποιος ‘δεν καταλαβαίνω τις γυναίκες’ τι σημαίνει; Δεν καταλαβαίνει καμία τους; Είναι άνθρωποι, με τις ανθρώπινες αδυναμίες τους. Λειτουργούν μέσα στα πλαίσια αυτού που έχουν μάθει να κάνουν. Κάθε μια έχει μάθει διαφορετικά. Ίσως θα έπρεπε να δουν πως λειτουργούν σαν άνθρωποι με τις ανησυχίες τους, και όχι απλά σαν ‘γυναίκες’. Ίσως τελικά ο Μασαμούνε έχει δίκιο. Το να μην καταλαβαίνει κάποιος τις γυναίκες μπορεί να σημαίνει ότι δεν μπορείς να δεις πέρα από μια γυναικεία φιγούρα. Δεν μπορείς να δεις τον άνθρωπο πίσω από την γυναικεία εικόνα.
Οτομέν [オトメン(乙男)] είναι ένας άντρας με γυναικεία χόμπυ και γυναικείο τρόπο σκέψης. Οτόμε (乙女) είναι στα Ιαπωνικά η νεαρή δεσποινίδα (και ότοκο το αρσενικό…). Αλλά στον τίτλο το κάνζι για το θηλυκό έχει αντικατασταθεί με το κάνζι για το αρσενικό και προφέρεται όπως η αγγλική λέξη για τον άντρα.
Οτομέν είναι ο τίτλος του μάνγκα της Άγια Κάννο που ξεκίνησε να δημοσιεύεται το 2006 στο περιοδικό Μπεσάτσου Χάνα το Γιούμε. Ο ήρωας, Μασαμούνε Άσουκα, είναι ένας πολύ αρρενωπός νεαρός. Στην εμφάνιση και στην συμπεριφορά. Άσσος των πολεμικών τεχνών, δεν αφήνει κανέναν να υποψιαστεί την αδυναμία του. Στην πραγματικότητα είναι ένας νεαρός που περνάει τον προσωπικό του χρόνο μαγειρεύοντας, ράβοντας και διαβάζοντας ιστορίες αγάπης. Λατρεύει τα χαριτωμένα αντικείμενα, τα χρώματα και κάθε τι γυναικείο. Και το μυστικό του είναι ασφαλές μέχρι την στιγμή που ερωτεύεται μια συμμαθήτριά του, την Ρύο Μιγιακόζουκα. Η κοπελίτσα είναι ακριβώς το αντίθετο από αυτόν. Είναι αγοροκόριτσο, χωρίς καμία αίσθηση της θηλυκότητας και των γυναικείων ασχολιών / καθηκόντων. Μεταξύ τους ξετυλίγεται ένα ειδύλλιο πολλά υποσχόμενο.
Το μάνγκα έχει χαριτωμένο σχέδιο, χαρακτηριστικό των κοριτσίστικων. Η συγγραφέας βέβαια παραδέχεται ότι δεν έχει ιδέα από τα γυναικεία γούστα και τις γυναικείες ασχολίες γιατί είναι και η ίδια ‘αγοροκόριτσο’ και αυτό έχει σαν αποτέλεσμα ο νεαρός ήρωας να είναι κάπως γραφικός, αλλά υποθέτω ότι πολλά μπορούν να αλλάξουν καθώς εξελίσσεται μια ιστορία. Και συνήθως τα πρώτα τεύχη των μάνγκα είναι μια εισαγωγή στην ιστορία και πρώτη γνωριμία με τους χαρακτήρες. Καρικατούρα είναι εντελώς ο πατέρας της Ρύο, ο οποίος όχι μόνο θέλει τον άντρα αρρενωπό, δε ανέχεται την ιδέα ένας άντρας να καθαρίζει, μαγειρεύει κτλ. Υποθέτω ότι θα μπορούσε να εκφράσει την αποδοκιμασία του με λιγότερο επιθετικό τρόπο.
Νομίζω πάντως ότι η συγγραφέας έχει πολλά να πει για το πώς κάποιος μπορεί να παγιδευτεί στα στερεότυπα και το πώς αυτό που μας αρέσει πραγματικά έχει μεγαλύτερη σημασία από το τι περιμένουν οι άλλοι από εμάς.
Το μάνγκα έχει γυριστεί και σε σειρά για την Ιαπωνική τηλεόραση – την οποία πρέπει να δω κάποια στιγμή. Προς το παρών, αυτό είναι το καινούριο μάνγκα που ξεκίνησα, αφού το Fullmetal Alchemist τελείωσε…
Love in Snow 