[Review] Long War

Ένα χρόνο μετά το Long Earth κυκλοφόρησε και η συνέχεια, το Long War!

Είναι λιγότερο κωμικό από το 1^ο βιβλίο της σειράς, αλλά είχε μια χαλαρή διάθεση παρόλα αυτά. Το Bosum Higgs ως όνομα και η σεξοβόμβα μετενσάρκωση της Αδελφής Αγνής ήταν τα αγαπημένα μου σημεία. Ο Τζόσουα έχει μεγαλώσει, ‘νοικοκυρευτεί’ και έχει αλλάξει ως χαρακτήρας. Νομίζω ότι σε αυτό το βιβλίο τον επισκιάζουν η Έλεν και η Σάλλυ. Ουσιαστικά αυτές κινούν τα νήματα. Ο Lobsang είναι πιθανόν ο αγαπημένος μου χαρακτήρας. Είναι και αυτός ένα ποταπό σκουλήκι που κινεί τα νήματα υπόγεια, αλλά δεν φαίνεται να θέλει να κάνει κάτι κακό.

Βλέπουμε επίσης καινούριους χαρακτήρες και νέες περιπέτειες, καθώς περισσότερος κόσμος αρχίζει να εξερευνά την Μακρά Γη. Ευτυχώς που οι συγγραφείς κατάφεραν να ανανεώσουν το συμβόλαιό τους για 3 ακόμα βιβλία γιατί αλλιώς όλα αυτά θα έμεναν στον αέρα. (Αν ανανεώνουν στο συμβόλαιό τους καθώς γράφουν, υπάρχει κίνδυνος να μείνουν κάποια στιγμή όλα στον αέρα, αλλά αυτός είναι πάντα ένας κίνδυνος με τις σειρές.)

Καθώς όχι μόνο όλο και περισσότεροι ταξιδεύουν στην Μακρά Γη, αλλά βρίσκουν και καινούριους τρόπους να οργανωθούν, με διαφορετικούς σκοπούς ο καθένας, το βιβλίο εξελίσσει έναν πολύπλοκο κόσμο με πολλά ζητήματα και πολλά ακόμα μυστήρια. Η πλοκή και η φιλοσοφία είναι σίγουρα τα μεγάλα συν του βιβλίου. Οι δυσάρεστες εκπλήξεις στα μείον και είμαστε ακόμη μια φορά στην αναμονή. Α και ο τίτλος είναι κάπως παραπλανητικός. Αν και στο βιβλίο υπάρχει η απειλή του πολέμου, δεν γίνεται καμία πολεμική σύρραξη, όχι ακόμα τουλάχιστον. Πρέπει να το πω και αυτό!

Summer fiction

Καλό φθινόπωρο! Αναμένοντας να πάρω απόφαση για το αν θα ξεκινήσω τελικά μαθήματα Ιαπωνικών, voilà δύο από τα 3 βιβλία που διάβασα μέσα στον Αύγουστο. Αναφέρω με περηφάνια ότι έχω αναπτύξει ένστικτο επιλογής βιβλίων γιατί τα 2 αυτά, με το που τα εντόπισα ήξερα ότι ήταν αυτά που ήθελα να διαβάσω, ώστε παρόλο που δεν είχα αρκετά χρήματα πάνω μου να τα πάρω, έτρεξα την άλλη μέρα και τα πήρα. Και δεν με διέψευσαν. Μπορώ να πω ότι με ενθουσίασαν περισσότερο από όσο θα περίμενα. Δηλώνω ότι λόγω υπόθεσης, χαρακτήρων και εικόνων τα θέλω σε ταινίες onegai. Κανείς εκεί στην άγρια δύση, το Hollywood, ακούει;

1. The Long Earth – Terry Pratchett & Stephen Baxter

Τι θα συνέβαινε σε έναν κόσμο με αφθονία, που ο κόσμος μπορεί να ξεφύγει από την καθημερινότητά του, ακόμα και από τον πολιτισμό ή την κυβέρνηση με τρόπο που ταυτόχρονα παρουσιάζει άπειρο επιστημονικό ενδιαφέρον; Τι θα έκαναν οι άνθρωποι αν με κάποιον μαγικό τρόπο μπορούσαν να ταξιδέψουν από διάσταση σε διάσταση, μια μικρή αλλαγή τη φορά, όπου σε μια και μοναδική πραγματικότητα εξελίχθηκε το ανθρώπινο είδος; Αυτός είναι ο κόσμος που ξεδιπλώνουν οι συγγραφείς αυτού του βιβλίου, λίγο επιστημονική φαντασία, λίγο steampunk και πολλή φαντασία.  Μου πήρε κάποια κεφάλαια να μπω στο κλίμα, αλλά μόλις συνήθισα την γραφή, αυτό ήταν. Έξυπνο βιβλίο (αυτό το λέω για όσους δεν γνωρίζουν τον Πράτσετ) και με πολύ δυνατές εικόνες. Το μόνο μείον είναι ο χρόνος που πρέπει να περιμένω μέχρι να κυκλοφορήσει το επόμενο βιβλίο της σειράς.

2. Glasshouse – Charles Stross

Το βιβλίο αυτό είναι από τα πιο περίεργα που έχω διαβάσει, με την έννοια ότι ο συγγραφέας όχι μόνο έχει φανταστεί έναν κόσμο 6 αιώνες στο μέλλον, αλλά σε εικόνες και συναισθήματα έχει ξεπεράσει την επιστημονική φαντασία που έχω δει ή διαβάσει μέχρι στιγμής. Αγνοώ τεχνικές λεπτομέρειες που δεν μπορώ να καταλάβω καλά, και παρόλα αυτά παραμένει ένας κόσμος περίπλοκος, με μεγάλη ιστορία που ο συγγραφέας δεν μπορεί να αναλύσει πλήρως σε ένα βιβλίο (αλλά υπάρχει κάτι σαν prequel). Η ιδέα της αποθήκευσης της ανθρώπινης νόησης σε ψηφιακή μορφή και μάλιστα ξεχωριστά από το σώμα δεν είναι καινούρια. Η εφαρμογή όμως εδώ της καταπληκτικής ανάλυσης της ανθρώπινης νόησης  είναι πολύ πιο συναρπαστικό. Οι άνθρωποι μπορούν να αποκτήσουν το σώμα που θέλουν: πιο νέο, πιο δυνατό, με τα χαρακτηριστικά και το φύλο που επιθυμούν. Ακόμα και μηχανικό αν επιλέξουν. Και καμία επιλογή δεν είναι μη αναστρέψιμη. Το μόνο πρόβλημα είναι να μπορεί να ελέγχει η κυβέρνηση ποιος είναι ποιος! Κάπως έτσι, με μια νέα ταυτότητα ο ήρωας της ιστορίας καλείται να συμμετάσχει σε ένα ιστορικό πείραμα αναβίωσης του Σκοταδισμού, της εποχής τέλος 20^ου – αρχές 21^ου αιώνα δηλαδή :). Είναι τόσο μα τόσο συναρπαστικό το πόσο μα πόσο βλακώδεις φαίνονται στους ανθρώπους του μέλλοντος οι κανόνες της σημερινής μας κοινωνίας. Η εξέλιξη της ιστορίας είναι εξίσου συναρπαστική και υποθέτω πως χάρηκα που ολοκληρώθηκε σε ένα βιβλίο! Α, και δεν με ενόχλησε καθόλου μα καθόλου που πλέον δεν υπάρχει ο πλανήτης Γη. Old Urth, where art thou? Α και σε διάφορα σημεία, ως bonus,  ο συγγραφέας έχει πιτσιλίσει το βιβλίο με ιαπωνικές λέξεις και ιαπωνική αισθητική. Τι παραπάνω θα μπορούσα να ζητήσω;