You are currently browsing the tag archive for the ‘ayn rand’ tag.
Διαβάζω αυτόν τον καιρό το Accelerando του Charles Stross. Το ξεκίνησα γιατί ήταν κάτι σαν υπόβαθρο στο Glasshouse που λάτρεψα. Αλλά είναι μια περίεργη εμπειρία. Γραμμένο λίγο πριν το 2005 αναφέρεται στο μέλλον της ανθρωπότητας από το 2005 και μετά περίπου θα έλεγα (η ιστορία ξεκινάει μετά το 2007 πάντως, από τα στοιχεία που δίνει ο συγγραφέας).
Για να αναφερθώ στo πρώτο χαρακτηριστικά του βιβλίου, αυτό νομίζω είναι η ιδιαίτερη γραφή όπου εγώ τουλάχιστον κάνω προσπάθεια να μαντέψω τι μπορεί να εννοεί ο συγγραφέας για να το εκφράσω με πιο απλά λόγια. Δεν ξέρω αν απευθύνεται στον μέσο αναγνώστη ή άτομα ψαγμένα πολύ στην επιστήμη και την πολιτική για να καταλάβεις τι εννοεί ο συγγραφέας και τις λεπτές ειρωνείες ή επιτηδεύσεις της έκφρασής του.
Επίσης, το δεύτερο χαρακτηριστικό είναι το θέμα πολιτική. Ο συγγραφέας είναι ένας αυτοαποκαλούμενος σοσιαλδημοκράτης (ή σοσιαλιστής, πιθανώς απευθυνόμενος ειρωνικά στο Αμερικανικό κοινό). Και αυτό είναι μόνο μια ταμπέλα. Από το βιβλίο του και 2 πράγματα που έχω διαβάσει στο μπλογκ του μου μοιάζει ένας ιδιότυπος υποστηρικτής της ελεύθερης αγοράς, χωρίς καπιταλισμό όμως, δηλαδή τις αλληλεξαρτήσεις κράτους και επιχειρήσεων εις βάρος της (πιθανολογώντας για το πια ερμηνεία δίνει ο συγγραφέας στον καπιταλισμό). Θα έλεγα πώς έχει μια βάση φιλελευθερισμού στις απόψεις του, έτσι όπως το αντιλαμβάνομαι εγώ, αλλά ανεξάρτητα του πως εξελίχθηκε η επιχειρηματική κουλτούρα, ο κλασσικός ορισμός του καπιταλισμού είναι η ιδιωτική δραστηριότητα και παραγωγή, από την πιο απλή μορφή της, ως τις πολυεθνικές εταιρίες. Το να απορρίπτεις την επιχειρηματική κουλτούρα δεν σημαίνει ότι απορρίπτεις τον καπιταλισμό. Σε κάποιο σημείο, ο ήρωας, ο οποίος παρεμπιπτόντως αρνείται να συμμετάσχει με την δουλειά του στην φορολογία που επιβάλλεται, αναφέρει σε κάποιο σημείο πώς θα ήθελε να λύσει το πρόβλημα του κεντρικού σχεδιασμού στον κομμουνισμό. (Δηλαδή; Όλη η ιστορία του κομμουνισμού δεν είναι να ελέγχει το κράτος τα μέσα παραγωγής;)
Ο συγγραφέας φτάνει μέχρι του σημείου να αναφέρει την ύπαρξη μιας θεωρίας ‘Μαρξισμού-Αντικειμενισμού’ και υποστηρικτές του Αντικειμενισμού που εισβάλουν στο σπίτι του πρωταγωνιστή ψάχνοντας τον ίδιο, χωρίς να το ξέρουν, επειδή έπαιρνε μέρος στην διαδυκτιακή πειρατεία.
Ώπα – ώπα! Μιλάμε για τον αντικειμενισμό της Άυν Ραντ, έτσι δεν είναι; Δεν νομίζω να υπάρχει άλλος. Τρίζουν τα κόκκαλα του Μαρξ και της Αυν Ραντ μαζί. Πρώτα – πρώτα. Αποφασίστε. Συλλογικότητα ή ιδιωτικότητα; (Προσέξτε, δεν είναι απλό να πεις ότι είναι ωραίο να κάνουν οι άνθρωποι πράγματα μαζί. Συλλογικότητα σημαίνει ότι ενδεχομένως θα έπρεπε να συμπράξεις π.χ. με τους χρυσαυγίτες. Αυτή η προοπτική δεν είναι και τόσο ελκυστική, έτσι δεν είναι; Αν είναι, φύγε από εδώ τώρα.) Δεύτερον, πιστεύω ότι σύμφωνα με τον αντικειμενισμό, το μόνο που θα μπορούσε να πει κάποιος είναι πως ένα παράνομο κατέβασμα δεν ισούται με μια χαμένη πώληση με μαθηματική ακρίβεια. Επίσης η Άυν Ραντ θεωρούσε ότι το σημαντικότερο ήταν μια κουλτούρα συναινετικών συναλλαγών μεταξύ των ανθρώπων. Αν οι άνθρωποι δεν είναι ικανοποιημένοι από την μουσική βιομηχανία και δεν θέλουν πλέον τα προϊόντα της, είναι απόλυτα θεμιτό να τα αρνηθούν. Και είμαι σίγουρη πως και η Άυν Ραντ θα αναγνώριζε την αξία του διαδυκτίου αν ζούσε σήμερα. Δεν ήταν της άποψης ‘τα πάντα για να επιβιώσουν οι βιομηχανίες’. Ήταν υπέρ του αν κάτι είναι δυσλειτουργικό πρέπει να αντικαθίσταται. Τουλάχιστον έτσι έχω καταλάβει εγώ. Και δυστυχώς έχω την υποψία ότι ο καθένας αντιλαμβάνεται την Άυν Ραντ με διαφορετικό τρόπο.
Με όλες αυτές τις σκέψεις, αναρωτιέμαι αν πρέπει να συνεχίσω το βιβλίο. Προφανώς και ο συγγραφέας έχει τις δικές του απόψεις, αλλά αναρωτιέμαι πόσα WTF θα αντέξω. Πολλά τα πετάει έτσι στο ντούκου και είναι εκνευριστικό να πρέπει να θεωρήσω δεδομένες τις πολύπλοκες εως μπερδεμένες απόψεις του συγγραφέα για να μπορέσω να παρακολουθήσω την υπόθεση του βιβλίου, ακόμα και αν συμφωνώ με ένα μεγάλο ποσοστό τους.
Διάλεξα να προτείνω αυτά τα τρία βιβλία γιατί μου φαίνονται πολύ επίκαιρα. Πέρα από τα καθαρά οικονομικά πολιτικά ζητήματα, διαβάζω διάφορα όπως για την Νότιο Κορέα όπου δημιουργηστές πετυχαίνουν την απομάκρυνση της διδασκαλίας της εξέλιξης στα σχολεία (όχι δεν συμβαίνει μόνο στην Αμερική και μουσουλμανικές χώρες) και για εκκλήσεις να καταστραφούν οι πυραμίδες της Αιγύπτου από μουσουλμάνους κληρικούς. Ειδικά όταν διάβασα το ‘Ειδήσεις από ένα άγνωστο σύμπαν’ σκεφτόμουν πόση γνώση δεν πρέπει να πάει χαμένη… Για να μην μιλήσω για την γνώση που έχει χαθεί ήδη.
- Ayn Rand – Ο Άτλας επαναστάτησε
Ένα μεγάλο έργο που είναι πάνω από όλα μια ωραία επική ιστορία, με περιπέτεια και μυστήριο. Τι θα γινόταν αν όλα τα μεγάλα μυαλά αποφάσιζαν να κάνουν απεργία; Είναι μια ιστορία που προσπαθεί να μιλήσει στην λογική αλλά και στις ελπίδες του ανθρώπου για τον κόσμο, με έναν τρόπο εντελώς διαφορετικό από ότι έχουμε συνηθίσει μέχρι τώρα. Σε μικρό ή μεγάλο βαθμό, όλοι εκτιμάμε την ελευθερία, αλλά έχουμε ποτέ αναρωτηθεί ποια είναι αυτά τα ιδανικά που πηγάζουν από μέσα μας; Πώς μπορούμε να αναζητήσουμε την ελευθερία σε κάθε έκφραση της ζωής μας; Ένα έχω να πω: μετά από αυτό το βιβλίο, το οποίο διάβασα κάπου το 2002, δυσκολεύομαι πολύ να βρω βιβλία να με τραβήξουν τόσο πολύ!
- Wilhelm Reich – Άκου Ανθρωπάκο
Αυτό το βιβλίο είναι μικρό, διαποτισμένο με το πάθος της απόγνωσης για την μικρότητα, την στενομυαλιά και την υποκρισία του ανθρώπου. Αλλά μιλάει και για τον φόβο και όλα αυτά που κάνουν τους ανθρώπους να παρασύρονται από ηγέτες και εθνοπατέρες εκ δεξιών και αριστερών. Μιλάει για την ελευθερία, την αλήθεια και τον έρωτα, όλα αυτά που χρειαζόμαστε για να μην παρασυρόμαστε από επίδοξους σωτήρες. Ο λόγος του είναι προσωπικός, βασισμένος σε δικές του εμπειρίες, αλλά είναι και αυτό που του δίνει τόσο πάθος. Μέσα από το κείμενό του μοιραζόμαστε τις αγωνίες ενός ανθρώπου που προσπάθησε να μελετήσει, να ερευνήσει και να δημιουργήσει, παράλληλα με την απογοήτευση και την ελπίδα του για τους ανθρώπους.
Είναι το πρώτο βιβλίο που διάβασα δυο φορές. Είμαι σχεδόν σίγουρη ότι ο Ράιχ θα μπορούσε να συμφωνήσει σε κάποια πράγματα με την Άυν Ραντ. Π.χ. την αυτοπραγμάτωση του ανθρώπου μέσα από τις δικές του προσπάθειες και αναζητήσεις. Ο Ράιχ άργησε, αλλά το κατάλαβε ότι σημασία είχε να δουλέψει για την δική του ικανοποίηση και όχι των άλλων. Υποστηρίζει ότι οι άνθρωποι πρέπει πρώτα να βρούνε την ελευθερία μέσα τους, να είναι έτοιμοι να την χειριστούν, αλλά απέφυγε, τουλάχιστον σε αυτό το βιβλίο να θίξει πολλά πρακτικά ζητήματα.
Ένα βιβλίο που ξεκινάει εξιστορώντας την δημιουργία του σύμπαντος, στην συνέχεια την δημιουργία της Γης και την
ζωή στην Γη και έπειτα περιγράφει αναλυτικά την ζωή στο μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη μας, την θάλασσα. Έχει πολύ μεγάλο αριθμό πληροφοριών, κάποιες περισσότερο και άλλες λιγότερο γνωστές. Στο τέλος του βιβλίου προσπαθεί να κάνει προβλέψεις για το μέλλον σύμφωνα με το τι σχεδιάζουν οι επιστήμονες σήμερα αλλά και τις πράξεις των ανθρώπων γενικά. Έχει μια συνθετική λογική και προσπαθεί να εφιστήσει την προσοχή μας στο πώς μπορούμε να συμβιβάσουμε τα διάφορα συμφέροντα για ένα μέλλον όπου η ανθρωπότητα θα επιζεί σε έναν πλανήτη όπου όλα αλλάζουν σιγά – σιγά, με και χωρίς τον άνθρωπο, αλλά που η βιοποικιλότητα είναι σημαντικότατη κληρονομιά.
Σ.γ.τ.Μ. Δεν υπάρχει δάσος της βροχής. Υπάρχει ζούγκλα.
Επιτέλους, κυκλοφόρησε σήμερα το DVD της ταινίας Atlas Shrugged. Είναι μόνο το 1ο μέρος και μπορείτε να το βρείτε στο pirate bay ή να το παραγγείλετε από την επίσημη ιστοσελίδα της ταινίας. Κοστίζει 19 $ και τα έξοδα αποστολής για Ελλάδα είναι 13$. Όταν μου έρθει η δική μου παραγγελία μπορώ να σας επιβεβαιώσω και το κατά πόσο είναι ασφαλές!
Και επειδή την είδα πριν από λίγο, ας περάσουμε γρήγορα και σε μια κριτική της ταινίας. Το σενάριο έχει σεβαστεί αρκετά το βιβλίο και από όσο θυμάμαι όλα τα βασικά σημεία είναι μέσα. Έχει πολύ ωραία ατμόσφαιρα με ωραίο φωτισμό και τοπία αλλά σου δίνει και την αίσθηση ενός κόσμου που καταρρέει. Οι ηθοποιοί είναι καλοί και μου αρέσουν στους ρόλους τους. Η πλοκή είναι πυκνή, κάτι απαραίτητο για να βγει ένα τόσο μεγάλο βιβλίο σε ταινία, ακόμα και αν αυτή έχει 2 μέρη. Το 1ο μέρος είναι μόνο μιάμιση ώρα. Αυτό που δεν μου άρεσε είναι ότι αλλάξανε το όνομα ‘Galt’s Gulch’ με το ‘Ατλαντίδα’. Τι μας λέτε!!! Κουραστήκατε πολύ για να γίνετε πρωτότυποι!
Υπόθεση
Και τέλος, για όσους δεν γνωρίζουν το βιβλίο της Ayn Rand, (το οποίο κυκλοφόρησε πρόσφατα στα Ελληνικά από την Ωκεανίδα) λίγα λόγια για την υπόθεση. Σε έναν κόσμο που έχει γίνει σχεδόν όλος κομμουνιστικός, η Αμερική, σε ένα πολύ κοντινό μέλλον είναι από τις λίγες χώρες που δεν έχουν γίνει κομμουνιστικές, αλλά με πάρα πολλά προβλήματα. Πολλοί σημαντικοί άνθρωποι εξαφανίζονται μυστηριωδώς και η Ντάγνυ Τάγκαρτ, στέλεχος εταιρίας σιδηροδρόμων και ο Χανκ Ρήρντεν, βιομήχανος, είναι από τους λίγους που έχουν μείνει να παλέψουν σε έναν κόσμο που καταρρέει.
Βαθμολογία 4/5.
Θα έβαζα και 5/5 αν δεν μου την έσπαγε το όνομα-μαϊντανός ‘Ατλαντίδα’.
Love in Snow 